Het leven is niet altijd zoals wij.stel je het voor. Het perfecte, gezellige huis, liefhebbende ouders, getalenteerde kinderen, goed werk - vaak is dit alles slechts een foto van een glossy magazine. En wat als de start vanaf het begin wordt verpest, als een disfunctionele familie alle hoop vergiftigt? Kan iemand helpen? En wie zou dit moeten doen? Hoe sterk moet staatscontrole zijn en hoeveel sociale verantwoordelijkheid?
Eerst moet u beslissen over het concept.
Een disfunctioneel gezin is niet altijdslecht of onvolledig. Kinderen kunnen beide ouders hebben, welvaart kan zijn, maar als geweld en vernedering thuis is, als de vader of moeder drinkt of drugs gebruikt, als iemand gevangen zit, duidt dit alles op de diepste disfunctionaliteit van zo'n "sociale cel". Straatwezen, bedelaars vallen meteen in het oog. En het wordt ons duidelijk dat alleen een disfunctioneel gezin ervoor kan zorgen dat kinderen in wezen aan zichzelf worden overgelaten en voor hun eigen overleving zorgen. Maar wat als alles verborgen is achter de façade van decorum? Als er tragedies optreden achter een hoge omheining en metalen deuren? Sociale voorzieningen zorgen immers niet voor een kind uit zo'n gezin: ouders vragen niet om uitkeringen, kinderen worden niet op straat gegooid. De problemen die de psyche voor het leven verlammen, niet zichtbaar op het eerste gezicht. Dus, alcoholisme en, bovendien, drugsverslaving - dit is niet alleen een "verspilling van de samenleving". Dit zijn ziekten die iedereen kunnen treffen. En huiselijk geweld gebeurt niet altijd alleen in sloppenwijken.
Bovendien, als eerder een disfunctionele familieeen beroep kunnen doen op de actieve interventie van openbare diensten - er waren systemen voor verplichte behandeling van alcoholisme, ontnuchterende centra, hulp werd geboden
kosteloos - nu zijn deze mogelijkheden beperkt. En een paradoxale situatie doet zich voor: een internationaal schandaal zwelt op op regeringsniveau: "Kwade Amerikanen vermoorden onze kinderen!", En er is geen probleem in het land, of het sluit zijn ogen betrouwbaar. De ervaring van andere staten toont aan dat een hoge levensstandaard niet beschermt tegen pathologieën en sociaal significante ziekten. Een disfunctioneel gezin heeft psychologische ondersteuning en hulp nodig in plaats van materiële ondersteuning. Wie moet hier aandacht aan besteden, wie moet zich zorgen maken over het lot van het kind?
Kinderen uit sociaal achtergestelde gezinnen hebben vaak enorme psychologische problemen. Ze hebben een hoge mate van angst, ze kunnen achterblijven in ontwikkeling, daar hebben ze geen voorwaarden voor
kwaliteitsonderwijs. Allereerst kunnen dergelijke problemen worden opgemerkt door mensen uit de kring: buren, familieleden, schoolmedewerkers. Onverschilligheid en niet-inmenging zijn de redenen waarom een disfunctioneel gezin de kans wordt ontnomen om hulp te ontvangen. In veel landen wordt sociale reclame gericht op bescherming tegen geweld op grote schaal verspreid. Naast overheidsbijstandsprogramma's bieden de staats- en non-profitorganisaties counseling, huisvesting en psychologische ondersteuning. Crisiscentra of telefoonlijnen van vertrouwen rechtvaardigen zichzelf bijvoorbeeld. Een disfunctioneel gezin is geen privéprobleem. Mensen die lijden aan geweld, alcoholisme, drugsverslaafden van geliefden moeten weten waar ze hulp in moeten schakelen. En het allerbelangrijkste: in het publieke bewustzijn is het noodzakelijk om een houding te vormen om de zwakken te beschermen. Immers, kinderen in disfunctionele gezinnen lijden vaak in stilte, vertrouwen niemand en kunnen hun problemen niet delen. Crisiscentra bieden slachtoffers met geweld een tafel en onderdak, helpen bij het oplossen van juridische en juridische problemen. Mensen moeten dat weten in de moeilijkste situatie waar ze zich kunnen wenden voor hulp.
