Europese moerasschildpad.

Het is geen geheim dat de schildpad als een van de meesten wordt beschouwdoude vertegenwoordigers van onze fauna, omdat het zijn oorspronkelijke uiterlijk wist te behouden zoals het 200 miljoen jaar geleden was. Haar lichaam wordt beschermd door een schaal. Het bovenste deel van de schildpad is glad, donker olijf of bruin, bedekt met kleine gele stippen. De tenen zijn verbonden door zwemmende membranen. Het belangrijkste kenmerk van de moerasschildpad is dat het een lange staart heeft, noodzakelijk om te zwemmen.

De moerasschildpad leeft in Zuid- en Midden-Europa, maar ook in de regio's Azië en Noord-Afrika.

De belangrijkste habitat voor de moeraskorteze zijn moerassen, ze houden ook van oude rivieren of rustige rivierkreekjes. Onlangs is opgemerkt dat moerasschildpadden geleidelijk aan kunstmatige reservoirs beheersen, namelijk: kanalen en vijvers. Het is geen geheim dat schildpadden de voorkeur geven aan verlaten plaatsen, maar soms vestigen ze zich op plaatsen die vaak door mensen worden bezocht.

Typisch, de Europese moerasschildpadkiest voor zijn leefgebied delen van waterlichamen, die een ondiepe kust of hummocks hebben. Dankzij hen kunnen ze uit het water stappen voor de jacht of gewoon opwarmen. De moerasschildpad, in vergelijking met de landschildpad, beweegt veel sneller, en als het enig gevaar ziet, duikt het meteen in het water, kan het ook graven in de modder of zich verbergen in de waterplanten. Daarom is het nogal problematisch om dergelijke dieren te vinden. Natuurlijk kun je ze bekijken als je stiekem naar de plek van hun huis sluipt.

Eerder geloofde men dat de moerasschildpadvoert een overwegend nachtelijke levensstijl uit en overdag koestert het zich alleen in de zon. Uit observaties en onderzoeken is echter gebleken dat ze 's nachts graag op de bodem van een rivier of een vijver slaapt, en overdag is ze wakker en jaagt ze op het land en op het water.

Moerasschildpad zwemt, duikt enook voor een lange tijd kan onder water blijven. Als we het hebben over actieve bewegingen, dan moet het elke twintig minuten naar de oppervlakte van het water stijgen en de lucht inslikken. Een moerasschildpad heeft één zeer belangrijke aanpassing die nodig is om in het water te verblijven, namelijk extra ademhalingsorganen, waaronder anale blaren en bloedcapillaire uitgroeiingen van de farynx. En dankzij de complexe structuur van de longen heeft ze de mogelijkheid om zuurstof te gebruiken, zelfs in het geval van slechte ventilatie.

De moerasschildpad eet zowel op het landdieren en water. Bovendien kan haar dieet verschillende planten omvatten. Wat het wateroppervlak betreft, daar vangt ze verschillende ongewervelde dieren, bijvoorbeeld schaaldieren, insecten, weekdieren, maar ook salamanders, kleine kikkers, kunnen een gewonde vis eten.

Aan de kust jaagt de moerasschildpad verschillendebeestjes, wormen, luizen en schaaldieren. Ze vindt het niet erg om zeewier en kustplanten te eten. Tijdens het jachtproces in het dier wordt de hoofdrol niet alleen gespeeld door het zicht, maar ook door het reukvermogen.

Na de herfst-winterperiode is de schildpad er klaar voorreproductie. In de regel bereikt de schildpad de puberteit pas in het zesde en achtste levensjaar. De moerasschildpad is tenslotte langlevend, gemiddeld leeft hij van zeventig tot honderdtwintig jaar. Paring kan zowel op het water als op het land worden uitgevoerd. Het vrouwtje legt haar eieren in een gat en begraaft haar voeten. Eieren zijn vergelijkbaar met vogeleieren, ook samengesteld uit kalkhoudende schelp. Het duurt een paar maanden om eieren te ontwikkelen. Kleine schildpadden komen uit eieren, graven hun nertsen en blijven daar tot de komst van de volgende lente. Al deze periode kunnen ze bestaan ​​vanwege de opgeslagen voedingsstoffen die zich in de dooierzak op de buik bevinden.