Onomatopee woorden - hoe te onderscheiden en welke delen van spraak te omvatten

Zo'n buitengewoon interessant fenomeen alsonomatopoeische woorden of onomatopeeën, komt voor in bijna alle talen van de wereld, maar om een ​​of andere reden worden zowel inheemse als vreemde talen vaak omzeild. In de lessen van de Russische taal worden deze woorden nonchalant genoemd, alleen bij het bestuderen van interjecties. Deze twee groepen hebben gemeenschappelijke kenmerken, bijvoorbeeld problemen met woordvorming.

Onderscheid interjecties van onomatopeeën heel ergmakkelijk: de eerste gevoelens uiten, ze niet noemen - "oh", "ah", enzovoort. Onomatopische woorden imiteren wat geluid, bijvoorbeeld "klappen", "klikken", "miauwen", enz. Natuurlijk is deze nabootsing niet perfect, maar het is meestal begrijpelijk voor moedertaalsprekers zonder extra uitleg. Het is ook interessant dat onomatopeeën, in feite geen volledig onderdeel van de spraak zijn, een soort semantiek dragen, dat wil zeggen dat deze 'reeks geluiden' niet verstoken is van een bepaalde betekenis. Bovendien verandert de onomatopese semantiek niet, afhankelijk van de context, terwijl de waarde van de interjectie alleen nauwkeurig kan worden bepaald, afhankelijk van de intonatie- en taalsituatie.

Onomatopee woorden zijn echter ergzijn belangrijk, zowel in het Russisch als in andere talen. Het is met onomatopeeën dat spraak en de nevenschikking van objecten, verschijnselen, levende wezens zich beginnen te vormen met de woorden die hen aanduiden. Veel jonge kinderen zullen bijvoorbeeld de val zien als "boe" en de auto - "bi-bi". Bovendien worden deze woorden soms onafhankelijke delen van spraak, vooral goed te zien in het voorbeeld van het Engels.

Vreemd genoeg bijna alle variëteitgeluiden van de wereld kunnen in onomatopoeische woorden worden geplaatst. Voorbeelden zijn uiterst eenvoudig: elk kind beeldt het gezoem van een bij af of het geritsel van gras, blaft een hond en blat een schaap. Toegegeven, in verschillende talen zal dit heel anders klinken, wat een interessant kenmerk van dit fenomeen lijkt te zijn.

Het equivalent van de Russische "Cockareka" in het Frans -"cocorico", en in het Engels - "cock-a-doodle-doo". Bovendien, Japanse katten mew niet helemaal als Italiaanse katten. De reden hiervoor is naar verluidt de complexe aard van de vorming van originele geluiden. Omdat het menselijke vocale apparaat de diversiteit van ritselt, kraakt, piepgeluiden zoemen, de enige manier niet volledig kan overbrengen - om ze te imiteren, gebaseerd op slechts enkele karakteristieke geluid. Daarnaast is er ook een subjectieve perceptie van hetzelfde geluid door verschillende mensen, daarom

onomatopee woorden in verschillende talen verschillen van elkaar, maar hebben tegelijkertijd een gemeenschappelijke basis.

Engels in de zin van gebruikOnomatopeeën zijn buitengewoon interessant, omdat ze daarin veel verdeling hebben. Het zoemende geluid - zoem - ging in een zelfstandig naamwoord en een werkwoord met een vergelijkbare betekenis, hetzelfde gebeurde met het sisgeluid. En zulke Engelse woorden, die uit onomatopoeiën voorkwamen, - een groot aantal. By the way, in het Russisch, ook zijn er gevallen waarin de klanknabootsende woorden zijn onderweg naar onafhankelijke delen van meningsuiting, maar de meeste van hen zijn online jargon.